De peuter wordt steeds mobieler (kruipen, lopen) waardoor de ruimere omgeving kan verkend worden. Het kind is nieuwsgierig, alles in zijn omgeving is interessant en nodigt uit om ontdekt te worden. Niets is nog veilig. Volwassenen moeten het kind beschermen. Uitleggen heeft weinig zin omdat het kind dit nog niet begrijpt. De toon waarop iets gezegd wordt, wordt beter begrepen dan woorden. Het louter zintuiglijk bezig zijn met dingen gaat steeds meer over in denkend-ontdekkend spel. Het kind krijgt al spelend inzicht in wat je wel en wat je niet met een bepaald ding kan doen. Het begrijpt eenvoudige verbanden (actie-reactie). 

Objectpermanentie is een feit waardoor het imitatiespel of het doen alsof, rond de leeftijd van 2 jaar enige vorm begint aan te nemen (brabbelen in een telefoon, een pop eten geven…). Rond 15 maanden neemt het vooraf onderzoeken van een speeltje duidelijk toe. Met steeds meer dingen doet een kind daarna iets speciaals. Het haarborsteltje veegt hij over zijn hoofd, het autootje laat hij rijden… Hij doet dus met de dingen datgene waarvoor ze min of meer bedoeld zijn. Het zomaar zwaaien, slaan en gooien neemt af. Het kind combineert ook steeds meer het een met het ander. Als hij in een hand een blok heeft, pakt hij ook met de andere hand een blok. 

Rond 21 maanden zoekt het kind als het met het één bezig is, doelbewust het bijbehorende op: een ontbrekend stuk van een trein, de kleertjes van de pop, het ventje van de autobus, het deksel van een doosje… Het kind begint ook eenvoudige torens te bouwen. De peuter onderzoekt hoe hij gaatjes kan opvullen. Stapelbekers, een eenvoudige vormenstoof, een rijgblok, hamertje klop… worden interessant. De peuter houdt eveneens van schootversjes, rijmliedjes met beweging en gebaren, prentenboeken om aan te wijzen… Samenspelen met andere peuters is nog niet echt mogelijk.